روزهای خوب

1. گاهی اوقات به یه مرحله از زندگی میرسی که حالت خوبه. فرقی نمی کنه دور و اطرافت چه اتفاق هایی داره میافته، مهم اینه که حال تو خوبه. مثلا ممکنه خونه ات بهترین خونه دنیا نباشه ولی خب اگه تو حالت خوبه، چه فرقی میکنه؟ یا مثلا شاید تو تنهاترین آدم زمین باشی و تمام سرگرمی ات حضور در صفحات مجازی مثل فیسبوک و اینستاگرام باشه ولی خب اگه این صفحات حالت رو خوب میکنن، تنها بودنت خیلی مهم نیست. مهم اینه که اینجا و اونجا کامنت هایی میخونی که حالت رو خوب میکنه. 

یه روزی یه جایی یه مطلبی خوندم که نوشته بود: به یه مرحله ای از زندگی که برسی، یاد میگیری چطوری از داشته هات لذت ببری، به جای اینکه از نداشته هات رنج ببری. فکر کنم به اون مرحله رسیدم  

2. این روزها حالم خوبه، به شرط اینکه آب و هوای سرد و تاریک زمستون های سوئد دوباره منو به سمت افسردگی نبره. تازگی ها یه عادت خوب پیدا کردم که گوش کردن به پادکست های فارسی زبان هست. گوش کردن به ناوکست (کتاب انسان خردمند) و پادکست بی پلاس (خلاصه کتاب های روز دنیا در هر قسمت) خیلی حالم رو خوب کرد و خوب میکنه. گاهی اوقات مطالب شون با باورهای مذهبی ام جور در نمیاد ولی خب دونستنش برام جالبه. مثلا اینکه گفت یه نژاد برتر به نام نژاد آریایی فقط یک توهم از سوی ملی گرایان توی اروپا بود که بعدها این تفکر آلوده کشورهایی مثل ایران و حتی افغانستان رو هم آلوده کرد. من همیشه فکر میکردم توهم برتری نژاد آریایی از ایران شروع شده. 

اونی که کتاب انسان خردمند رو میخونه توی یکی از اپیزودهاش یه حرفی رو در پایان گفت که باعث شد بدون اینکه این آدم رو دیده باشم، براش کلی احترام قائل بشم: ما ایرانی ها باید یاد بگیریم که جنگ کشورهای همسایه ما رو نابود کرد و اگر اون ها توی خیلی بخش ها از ما عقب تر هستند، به دلیل این نیست که مردمان کشورهای همسایه احمق، کثیف یا دارای صفات منفی دیگه هستند، دلیلش فقط اینه که جنگ سیستم آموزشی شون رو از بین برد.